Simon Vinkenoogs proza leest bij vlagen als poëzie. Zo ook zijn eerste roman, Zolang te water. Hieronder een prachtig fragment. Wat wij terugvinden heeft geen naam geen vorm geen inhoud. Er zijn geen tegenstellingen meer noch in elkaar overvloeiende kleuren. Portretten zijn in hun lijsten opgelost, schilderijen verbleekten en landschappen waren… Lees verder
Een dwaas zal wijze woorden altijd dom vinden. Uit: Euripies, Bakchanten
Kakelen kan iedereen. Maar eieren leggen is wat anders. Uit: Bertus Aafjes, Een lampion voor een blinde
In het onderstaande citaat meende ik mezelf wel te herkennen. Wat heden niet gebeurt, is morgen niet gedaan, zorg dat geen dag verloren gaat: neem de gelegenheid te baat en smeed het ijzer als het heet is, rust niet voordat het werk gereed is, zo dwingt met zich tot resultaat…. Lees verder
Er is weinig veranderd in onderwijsland in de laatste 100 jaar, zo laat Theo Thijssen zien in De gelukkige klas: “Maar ik vind het toch een geluk dat ons onderwijs niet afhangt van zulke controle. Stle je voor dat we geen ándere reden hadden om met onze klassen te doen wát… Lees verder
Een uitspraak die in 1978 (met een knipoog) waarheid sprak, maar ook nu zeker nog zeggingskracht heeft (met dezelfde knipoog): […], die allebei professor zijn in iets geleerds, een bewering die vroeger een pleonasme was, maar tegenwoordig verdedigbaar is. Uit: Jan Terlouw, “De derde kamer”
“D66 kleurt niet buiten de lijntjes, maar wil de lijntjes duurzaam verleggen. Wij zijn als dat kind dat een kleurplaat omdraait en zijn eigen tekening maakt. Buiten de lijntjes kleuren verandert de lijntjes niet.” Ingrid van Engelshoven, Toespraak partijcongres 21 april 2012
“Nu werd het stil in huis; het theewater alleen zong zijn eentonig lied, waarvan de gangklok de maat aangaf, bij tusschenpoozen kraakten de meubels. Het was een stilte, die geen schel kwam verstoren, geen gedempt straatrumoer onopgemerkt blijven deed, maar die tevens iets angstwekkends had, als ware zij de stilte der… Lees verder
‘Ik ben niet ongelukkig’, zei ik. ‘Ik ben gewoon niet gelukkig. Dat is heel anders.’ Uit: Ted van Lieshout, “Gebr.”, p. 104