Salmon Rushdie, “Woede” (boekenweekgeschenk 2001)

Beoordeling:

Woede is een roman over een oude, diepe liefde die misgelopen is, over een tweede, verknipte hartstocht die gebaseerd is op een misvatting, en over een derde, hartstochtelijke liefde die weleens heel goed zou kunnen uitpakken.
Woede is een roman over wat woede kan doen met een mensenleven: de persoonlijke woede die menselijke relaties vergiftigt, de psychotische woede die moordenaars voedt, de sociale woede die geboren wordt uit gefrustreerde verwachtingen, de creatieve woede die onze grootste talenten ontketent, en de politieke woede die revoluties veroorzaakt en hele steden in de as legt.
Woede schetst een actueel portret van een leven aan het begin van het derde millennium, van een wereldstad in een tijd van schijnbaar eindeloze welvaart die paradoxaal genoeg in het dagelijks bestaan van veel mensen ook een tijd is van dorheid.*

Er gebeurt veel te weinig in Woede om te kunnen boeien, de schrijfstijl en eindeloze hersenspinsels zijn nergens interessant genoeg om te willen volgen, datgene wát er dan gebeurt is ook niet spannend genoeg om je aandacht er bij te houden, kortom: dit is geen leuk boek! De schrijver Rushdie heeft zeker kwaliteiten, dat zal ik niet ontkennen, ook niet op basis van dit boek, maar het komt zeker niet uit de verf en gaat erg vervelen na 70 bladzijdes.

*Bron: flaptekst Woede