Beoordeling:
Mijn eindexamenonderwerp voor Latijn in 2002 waren de Metamorphosen van Ovidius. Met niet de beste docent Klassieke talen voor onze klas en een zwakke basis uit de voorgaande vijf jaar, werd mijn eindexamen Latijn een beperkt succesje: een 3,1 maar met een 6 uit de schoolexamens kwam ik op een 4,5, dus een 5, dus geslaagd.
Nu, 16 jaar later, las ik de Metamorphosen opnieuw. Nu in vertaling in de Perpetuareeks. En ik kende natuurlijk al vele van de verhalen vanuit mijn interesse voor de klassieken, vanuit het vak Klassieke Archeologie dat ik in mijn tweede jaar aan de RU volgde en vanuit mijn bezoek aan onder andere de Galleria Borghese waar de prachtige kunstwerken van Bernini staan, gebaseerd o.a. op dit boek.
Wat valt mij op? Ik wist niet dat Medea ook onderdeel was van de Metamorphosen. Ook wist ik niet dat het een doorlopend verhaal was met veel beschrijvingen. Maar veel is, zoals ik het me herinner. De verhalen zijn niet echt moeilijk, wel typisch klassiek Latijn: veel bijzinnen, veel stijl, veel beschrijvingen met veel details. Interessante verhalen, maar om het boek nou van kaft tot kaft te lezen…
