Jan Wolkers, Verzamelde gedichten

Hoewel hij vooral bekend werd met zijn verhalen en romans, maakte Jan Wolkers als dichter zijn debuut in de literatuur. In deze verzamelbundel brengt Wolkers-biograaf Onno Blom dit dichterschap in kaart, vanaf het allereerste, prille begin, tot en met de laatste versregels, neergekrabbeld op een doosje in het atelier.
Deze bibliofiele uitgave belicht in woord en beeld een poëtische ontwikkeling die bijna vijftig jaar omspant. Aanvankelijk klassiek en vormvast, later vrijer, maar steeds met dezelfde intensiteit, en altijd cirkelend om de grote Wolkers-thema’s: natuur, liefde en dood.*

Deze verzamelbundel van de gedichten van Wolkers is prachtig uitgegeven, vooral de in facsimile opgenomen handschriften zijn een mooie toevoeging aan dit boek. Bovendien maakt deze verzameling het mogelijk het totale oeuvre van Wolkers te overzien en dan valt mij op dat ik de oudere gedichten minder kan waarderen dan zijn jongere werk. De oudere gedichten zijn weinig toegankelijk en de taal klinkt stugger. De nieuwe gedichten zijn toegankelijker, zonder daarmee van mindere literaire kwaliteit te worden, en de taal wordt poëtischer.
Het hoofdthema natuur is niet mijn thema en de gedichten spreken me dan over het algemeen niet zo heel erg aan. Ik ben dan ook geen fan, ik vind zijn proza beter, maar Wolkers laat met zijn poëzie wel zien ook op dit vlak over literair talent te beschikken.
Als ik één gedicht moet kiezen dat iedereen wel even moet gaan lezen, is dat De nieuwe brug, een reactie op het overbekende gedicht van Marsman.

*Bron: Flapteks Verzamelde gedichten