In de brugklas heb ik alles boeken van Jan de Zanger gelezen, waarbij Hadden we er maar wat van gezegd de grootste indruk maakte. Ook Poepoe is een leuk boek. Jan de Zanger verstaat de kunst om de grote mensenwereld, de kinderwereld en een spannend verhaal te combineren in een boeiend boek.
Daarbij worden problemen niet, zoals tegenwoordig vaak gebeurt in boeken zoals Hoe overleef ik…, in een kinderkader geplaatst, maar op een volwassen wijze besproken. De speurtocht en detective-elementen in het boek zijn spannend en maken dit boek zeker ook of misschien wel speciaal voor jongens erg leuk.
Het boek kent echter wel een zekere tweedeling: het verdriet en de erfenisproblemen worden in het eerste deel behandeld; wanneer Abé die briefjes van Poepoe vindt, wordt het een detectiveachtige speurtocht. Beide delen zijn sterk, maar samen is de compositie toch wat uit balans.
Ik ben en blijf fan van Jan de Zangers jeugdboeken, dus verwacht meer over hem in de komende maanden!