Met dit elfde bericht over de Bijbel sluit ik het lezen van het Oude Testament af. Een project dat begon in de zomer van 2010 kent daarmee een eerste afronding. Voor ik mijn ervaringen van het laatste anderhalf jaar samenvat, eerst een korte bespreking van de laatste vier boeken.
Baruch
Het boek Baruch sluit goed aan bij de andere ballingschapsboeken, zoals Jeremia en Ezechiël: zowel qua inhoud als qua stijl. Het is geen zeer opvallend boek binnen de Bijbel.
Brief van Jeremia
De brief van Jeremia is behoorlijk propagandistisch van toon. Ook komt in de oproep die hij doet een visie naar voren op beeltenissen van goden wat later in de geschiedenis een duidelijke splitsing tussen katholicisme en protestantisme zal blijken te zijn. Zijn betogende brief is goed geschreven en kent een krachtige argumentatie die logischerwijs wel in een aantal gevallen stoelt op enkele religieuze aannames. Een mooi bijbelboek!
Toevoegingen aan Daniël
Het oorspronkelijke boek Daniël sprak me al aan, zo ook deze toevoegen. De liederen zijn mooi en door de herhaling komen ze zeer krachtig over. Je hoort bijna hoe ze gezongen zouden kunnen worden, ook in de Nederlandse vertaling. Daarnaast komen de verhalen over de wijze Daniël mij, en terugkijkend ook de rest van zijn optreden, op mij over als de verhalen van de halfgoden uit de klassieke oudheid. Slimmer en beter dan de mens, met de wijsheid (of kracht) van een god begenadigd en zij zorgen in complexe situaties altijd voor een briljante oplossing. Ook eer een mooi bijbelboek!
Het gebed van Manasse
Het laatste boek van het Oude Testament, daar kan ik niet zoveel mee. Het gebed van Manasse is wel oké, maar niet erg bijzonder, zowel qua vorm als qua inhoud niet.
Van het lezen van de Bijbel heb ik tot nu toe veel opgestoken. Veel van het Oude Testament was nieuw voor me. In de katholieke traditie waarin ik ben opgegroeid zijn hieruit een aantal ‘hoogtepunten’ gehaald die in het liturgische jaar worden gebruikt bij de eerste lezing. De nadruk ligt echter vooral op het Nieuwe Testament (niet onlogisch…).
Een aantal zaken is mij opgevallen bij het lezen van het Oude Testament. Ten eerste heb ik hierdoor meer inzicht gekregen in de beweegredenen van enkele groepen orthodoxe Joden. Ik begrijp beter waar de inzet van hen bij het Israëlisch-Palestijns conflict vandaan komt, zonder dat ik mij daarover hier (en in het algemeen) wil uitspreken.
Daarnaast is door het lezen van het Oude Testament van kaft tot kaft een ontwikkeling zichtbaar in de Joods-Israëlische samenleving. Het boek leest als een geschiedenisboek dat de ontwikkeling van een woestijnvolk over vele duizenden jaren laat zien. Veel gebruiken van toen en manieren van met elkaar omgaan zijn typisch menselijk en komen over de hele wereld. Andere zijn enkel via de joods-christelijke traditie in onze Westerse overgeleverd.
Ook zie je door de Bijbel heen een ontwikkeling van het denken, van de religie. De wetten van Mozes kunnen niet worden opgevolgd door de wijze waarop bijvoorbeeld Jezus Sirach de joodse wetten en gebruiken interpreteert. Door de tijd heen veranderen de gewoontes en interpretaties van gebeurtenissen, wetten en teksten en dat is in de Bijbel zichtbaar, al kan ik daar geen wetenschappelijke bewijsvoering voor aanleveren.
Een leerzame tocht is het geweest door het Oude Testament en ik kan niet wachten met het lezen van het Nieuwe Testament. Ik vermoed dat ik daarin veel meer bekends kan vinden, maar misschien dat ik ook daar een hoop nog van kan leren. We zullen zien.
