In het afgelopen jaar heb ik meerdere keren bericht over het lezen van de Bijbel. Deze keer een heleboel kortere Bijbelboeken bij elkaar in één post.
Daniël
De droomuitlegging geeft de verteller van Daniël veel ruimte voor fantasie en daar wordt grif gebruik van gemaakt. Het boek is leuk om te lezen en de parallellen met Mozes, maar vooral met Jozef zijn opvallend.
Hosea
Het boek Hosea is duidelijk een aanklacht tegen een gecorrumpeerde maatschappij; althans, daar ligt sterk de nadruk op in dit boek. Daarin wordt ‘overspel’ als overkoepelende metafoor gebruikt voor deze corruptie. Het is een hecht Bijbelboek waarin veel met elkaar samenhangt (hoewel ook hier minder hechte stukken voorkomen).
Joël
Het boek Joël is lastig te volgen door de erg lange zinnen en breed uitgesponnnen metaforen die de schrijver heeft gebruikt. De boodschap blijft gelijk aan de diverse eerdere profeten, zowel de kleine als grote profeten. Dat begint zo langzamerhand wel wat saai te worden.
In de navolgende boeken zet zich die herhaling in thematiek en boodschap door. De enige variatie in de boeken zit hem in het taalgebruik. Het begint langzamerhand wel duidelijk te worden dat ik de instructieve teksten (vol ge- en verboden) niet erg leuk vindt en de verhalende of poëtische passages en boeken wel. Mijn leeshouding is dus, maar dat is ook niet verwonderlijk gezien mijn eigen religieuze achtergrond: je moet geloven in degene die de religieuze instructies uitdeelt om daar waarde aan te hechten.
Amos begint met een mooie structuur, maar vervalt daarna al snel in herhaling. Er zitten enkele mooie parabels en visioenen in, maar dat zijn krenten in een grijzige pap. Jona is oké en Obadja roept bij mij leuke herinnering op uit mijn kinderbijbel. Het heeft een duidelijke boodschap en doet een beetje denken aan (fictieve) de Madoc. Micha is geschreven in krachtige taal en met duidelijke metaforen en spreekt daardoor aan. Nahum is vergelijkbaar, maar boeit iets minder dan Micha. Habakuk vond ik weinig boeiend en rijgt zich aan de vorigen als een soortgelijke kraal aan de ketting. Stefanja is wat leuker, maar ook geen opvallend boek. Hagai in erg concreet en verhalend aantrekkelijk om te lezen en daarmee boeiender dan de voorgaande boeken.
Zacharia
Het Bijbelboek Zacharia is weer langer dan de voorgaande en begint leuk met de (fantasievolle) visioenen van Zacharia. Het moraliserende stuk dat erop volgt, vind ik weer minder en zoals meer profeten die in de politiek chaotische tijd rondom de ballingschap en het gespleten rijk schrijven sluit hij af met een metaforische peptalk voor het volk van Israël. Opvallend is het ageren tegen meineed onder het volk. Is dit een metafoor voor eerlijkheid?
