De drie volgende boeken van de Bijbel waren een stuk beter te verteren dan de grote hoeveelheid droge ‘historie’ en die nog niet altijd even boeiende verhalen die ik heb verwerkt in de voorgaande hoofdstukken. Zowel Job als de Psalmen en de Spreuken hebben een bijzondere vorm en dat leest (of luistert, in mijn geval) erg plezierig.
Job
Het boek Job was erg interessant en de dialoogvorm paste erg goed bij de inhoud van het verhaal. De vorm doet behoorlijk Socratisch aan en de diepe filosofische argumentaties zijn soms wat lastig te volgen. Toch geeft dit boek veel inzicht in de manier van denken van veel joden en christenen.
Psalmen
Het boek Psalmen heb ik niet helemaal gelezen. Dat hoeft ook niet; bij poëzie kun je rustig bladeren, lezen of herlezen. Er zitten mooie liederen tussen, anderen zijn minder. Wel is duidelijk dat in de vele liederen een aantal thema’s telkens terugkomen: eerbied voor God, een roep om hulp en angst voor de toorn van God of de dood. De psalmen deden mij weinig, ook al heb ik er vroeger vele van gehoord toen ik nog naar de kerk ging. Ik had zelfs geen glimp van herkenning. Blijkbaar deden de Psalmen mij vroeger ook al niet veel, anders had ik ze wel onthouden of in elk geval zinsnedes ervan.
Spreuken
Het boek Spreuken was opnieuw interessant op een filosofische manier. Salomo’s stijl vind ik minder sterk dan die van o.a. David. Salomo is meer straight to the point, een soort do’s-en-don’t’s-lijstje. De andere schrijvers van dit boek zijn poëtischer. En dit boek heeft me zelfs een paar mooie zinnen opgeleverd.
