Soms kom je zoveel slechte films tegen, dat het zonde is er aandacht aan te besteden, daarom doe ik er nu twee, dan ben ik er weer even van af. De hoogtepunten uit mijn filmkijkcarrière zijn Jingle all the way en Hello, my name is Doris.
Jingle alle the way is een voorspelbare kerstfilm vol slapstick. De typische Amerikaanse vader die te veel werkt uit de jaren ’90 (zoals Robin Williams in Hook) gaat een groots gevecht aan, dat hij uiteraard wint: het slappe verhaaltje loopt uiteraard goed af.
En dan dat andere briljantje stukje film. Alleen het acteerwerk en de charme van Sally Fields maakt deze film dragelijk. Hello, my name is Doris is echt niet goed! Stereotiepe rollen, voorspelbaarheid en flauwe dagdromen; alsof Bassie aan de binnenkant van zijn ogen gaat kijken.
Van deze films is Hello, my name is Doris nog net wat beter, maar met beide ben ik wel klaar.
