Beoordeling: 
Max Havelaar heb ik voor de derde keer in mijn leven gelezen. De eerste keer was voor mijn leeslijst op de middelbare school. Ik snapte geen snars van het boek, mijn docent was overspannen dus druk om echt te presteren was er niet, dus ik heb het boek nooit uitgelezen.
De tweede keer was mijn eerste studiejaar. Met moeite heb ik me door het boek gewerkt, het tentamen goed gehaald en me uiteindelijk zelfs gespecialiseerd in de negentiende eeuw. Maar ik heb inmiddels ook veel betere boeken gelezen uit die Ijzeren Eeuw.
Maar ik wilde, nu ik Max Havelaar in de Perpetuareeks in de kast heb staan, toch nog weer een kans geven. Het boek zit ingenieus in elkaar en is interessant in zijn opzet. Ook de negentiende-eeuwse humor snap ik een stuk beter met de kennis van de negentiende eeuw die veel groter is geworden sinds 2003. Maar het boek blijft ook lastig te doorgronden. De verhandelingen over de wijze waarop het cultuurstelsel functioneert in Lebak zijn nogal saai, hoewel ze het kernpunt vormden voor Multatuli’s reden het boek te schrijven.
Drie sterren klinkt lekker gemiddeld en gek laag voor het derde beste boek uit de Nederlandse literatuur. Toch blijft het boek voor mij vooral erg interessant, maar niet zo heel leesbaar.
