Wanneer je kinderen hebt, krijg je ook de kans om weer eens in je eigen jeugd te duiken en de Disney Classics weer eens te zien. Veel van die films zijn ontzettend leuk: Assepoester, Sneeuwwitje, Jungle Book, Dumbo, Pinokkio, Belle en het Beest. Frozen en Princess and the frog.
Eigenlijk zijn er drie categorieën: de gouwe ouwe. Ze zijn goed, raken niet bijzonder, maar zijn wel vermakelijk. Hieronder vallen onder andere Doornroosje, Pinokkio, Assepoester, Sneeuwwitje en Jungle Book. De liedjes blijven pakkend, ook na zoveel jaar. Rokende kinderen in Pinokkio zijn wel wat uit de tijd geraakt en ook de stereotype rolverdeling is wat gedateerd, maar ook de jongste kinderen (Noor en Daan zijn 3 en 2) spreken deze films nog steeds aan.
Dan de jeugdklassiekers van mijzelf: Belle en het Beest. Na de musical is het leuk om ook weer eens het origineel te zien. Deze film heeft zelfs een nieuwe scène gekregen in de heruitgave.
Maar ik wil het vooral over de verrassingen uit de laatste maanden: Frozen en Princess and the frog. Van die laatste is het vooral de muziek die mij aanspreekt. New Orleans’ jazzscene levert mooie nummers op. De nummers in Frozen zijn misschien nog wel sterker. Als ik zie hoe mijn kinderen reageren op de film, snap ik heel goed dat het de bestlopende en bestverkopende film in jaren is voor Disney. Een spannend verhaal, leuke personages die echter wel wat te strak zijn uitgesneden.
Al met al vermaken we ons kostelijk met wat Disney op zijn tijd. Wellicht over een tijdje meer.
