Beoordeling: 
Kun je bij een boek van een politicus, een politicus van je eigen kleur bovendien, onbevangen gaan lezen. Nee, dat kan niet. Maar als je je bewust bent van je absente onbevangenheid, kun je je mening over zo’n boek toch behoorlijk objectiveren.
Ik ken Boris Dittrich alleen als oud-fractievoorzitter van D66 en dan nog alleen vanuit de media en van afstand van enkele partijcongressen. Al snel ben je geneigd bij het verschijnen van een roman van een politicus/mensenrechtenactivist te roepen: “Schoenmaker, blijf bij je leest”.
Toch gaat dat niet helemaal op voor Dittrich. Met dit boek laat hij zien dat hij een behoorlijk goede schrijver is die nog tot meer in staat kan zijn. De waarheid liegen is in elk geval een leuk boek, met een verhaal dat een duidelijke structuur kent. Dat maakt ook dat op ongeveer 60% van het boek er een zekere sleur in komt: de spanningsboog zakt net iets te ver door, maar Dittricht pakt hem wel weer goed op.
Het boek geeft een dwarsdoorsnede van New York en of de ‘herkenning’ komt, omdat Dittrich aansluit bij bestaande beelden van de stad of dat het beeld dat hij geeft van de stad authentiek is en ik dat als herkenning interpreteer, kan ik moeilijk beoordelen. De personages raken aan thema’s die in de VS spelen en zij komen mooi samen op perron 7 van Grand Central Terminal (niet ‘Station’).
Deze debuutroman is geen wereldschokkend boek of oorspronkelijk kunstwerk van een grote creatieve geest, maar wel een zeer vermakelijk boek dat smaakt naar een volgende stap in het schrijverschap van Boris O. Dittrich.
