Beoordeling: 
Ik vind het jammer dat Arthur Japin van romancier en verhalenverteler steeds meer een filosofische neuzelaar wordt, die zijn verhalen enkel lijkt te gebruiken voor het uitmelken van een filosofisch of psychologisch thema. En toch is dit geen slecht boek.
Waar ik Vaslav echt vond tegenvallen en het verhaal op veel punten inzakt, gebeurt dat in Maar buiten is het feest minder, maar naar mijn mening nog net te vaak. Het verhaal is bovendien wat dun en lijkt meer een middel om het statement te kunnen maken dat in de spotlight gaan staan een middel is om je binnenkant af te schermen.
Het verhaal is niet alleen dun, maar ook nog wat voorspelbaar (al kun je dat met een open einde goed voorkomen, zo getalenteerd is Japin dan wel weer). Je kunt het verhaal voor 80% uittekenen na het eerste kwart en dat maakt het lezen weinig spannend. Het blijft echter een bijzonder verhaal en waar Mijn meneer van Ted van Lieshout al liet zien dat bij kindermisbruik niet de onbekende met het snoepje het grootste gevaar oplevert, maar de mensen die dichtbij staan, doet dit boek dat eveneens. Het personage Zonne (gebaseerd op Karin Bloemen) blijft interessant en hoewel je weet waar het verhaal heengaat, wil je toch wel mee blijven lopen met de uitgestippelde route.
Maar na het lezen van dit boek vraag ik me vooral af waar de meeslepende verhalenverteller van De overgave en Een schitterend gebrek is gebleven. Japin heeft grote schrijverskwaliteiten, maar besteedt dat aan een type boeken dat mij steeds meer gaat tegenstaan. En ik kan mijn hoop op een ander type boeken, die ik al uitsprak bij het bespreken van Vaslav wel herhalen, maar of Arthur Japin luistert?
