Sinds ik zelf de kerk verliet in 2006, heb ik nooit de katholieke kerk ‘gebasht’, zoals types als Ehsan Jami dat wel met hun voormalige geloof hebben gedaan. Ik gun ieder zijn geloof en ik heb daarin míjn keuze gemaakt om als humanist/pantheïst mijn leven in te richten.
Waarom dan dit bericht? Irritatie. De nieuwsberichten rondom paus Benedictus, die mij zeer tegen de borst stuiten, stapelen zich de laatste week aardig op: abortus, euthenasie en het homohuwelijk zijn een gevaar voor de vrede, de paus heeft de zegen gegeven aan één van de ontwerpers van de anti-homowetgeving in Uganda en de homo’s vernietigen de essentie van het menselijk wezen:
Op dat soort momenten ben ik blij dat deze man niet meer namens mij spreekt. Bovendien vraag ik mij af wat de katholieke kerk wil bereiken. Op deze manier sluit je de kern van je aanhang verder in, maar stoot je heel veel anderen die je ‘de blijde boodschap‘ wil brengen van je af.
Bovendien druipt de hypocrisie van deze boodschap er vanaf: monogame getrouwde homoseksuelen die een gezin stichten zijn een gevaar voor de wereldvrede, maar katholieke priesters die binnen instellingen jonge kinderen misbruiken worden ‘herplaatst’ of het probleem wordt ‘doodgezwegen’. Ieder zijn geloof, ieder zijn visie op de mensheid, maar dit soort berichten bevestigen mij in mijn overtuiging dat de katholieke kerk mijn kerk zeker niet meer is.
