Beoordeling:
Na Als je begrijpt wat ik bedoel heb ik ook een andere grote klassieker gekeken: Turks Fruit. Ook deze film maakte de eerste keer dat ik hem zag zeer grote indruk op mij. En die indruk maakte de film de tweede keer ook en ook de derde keer en ook nu (ik gok de vierde keer dat ik de film zie) blijft de film indrukwekkend.
Niet alleen het goede verhaal van Jan Wolkers dat de basis voor de film vormt, maar ook de rauwe manier van filmen, het spel van Rutger Hauer en Monique van de Ven (en de acteurs van de belangrijkste bijrollen) en de onmiskenbare Turks Fruit-melodieën dragen bij aan de kwaliteit van deze film. Het is een prachtige film over liefde, die zowel de rauwe, aardse, bij vlagen ranzige kanten van de liefde laat zien, maar ook de diepere lagen, het mooie, eeuwigdurende van de liefde laat zien.
Het verhaal van Wolkers, dat de botsing tussen de opkomende jeugdcultuur en de verzuilde naoorlogse samenleving in de jaren ’60 laat zien, komt in deze film samen met het tijdsbeeld van begin jaren ’70 in Amsterdam. Dat beeld is zeer sterk in zowel de locaties die zijn gekozen als de aankleding van de decors.
En om nog maar een laatste dimensie toe te voegen aan deze lofzang op Turks Fruit: de ontstaansgeschiedenis van het boek, die in een aflevering van Benali Boekt wordt behandeld, is al even bijzonder als het succes van het boek in de decennia erna. Een vijfsterrenfilm die niet voor niets voor een Oscar was genomineerd.
