Enkele jaren geleden las ik van Pauline Slot het boek Zuiderkruis en ik was daar destijds best enthousiast over. Meerdere mensen waren dat, want het boek werd ruim 50.000 keer verkocht. Het jammere van Blauwbaard, ten opzichte van het debuut van Slot, is dat de spanning tussen de twee hoofdpersonen en de twee verhaallijnen bijna vanaf moment één doorbroken wordt door zijn opzichtigheid. Na het lezen van de achterkant en zeker na het lezen van de eerste hoofdstukken weet je als lezer al precies hoe het gaat aflopen.Vervolgens worden er tig zijpaadjes bewandeld en moet bijvoorbeeld een betoog over de sociale context van sprookjes worden ingevoegd. Het rekken van de (onvermijdelijke en alles behalve ‘happy’) afloop die iedereen op zich af ziet komen wekt ergernis en maakt dat je moeite krijgt dit boek uit te lezen. Waarom zou je je door die 180 pagina wurmen als je na 80 pagina’s al weet wat er gaat gebeuren? Vermoeiend, maar gelukkig is hij nu uit.
Pauline Slot, Blauwbaard
Getagd Blauwbaard, boekbespreking, Pauline Slot, recensie, roman/novelle, twee sterren. Bladwijzer de permalink.