Beoordeling: 
Al sinds de aankondiging verscheen van The iron lady wilden Jessie en ik deze film gaan zien. Al snel bleek dat de film alleen nog maar in de Verkadefabriek draaide in ‘s-Hertogenbosch. Ook verschenen er gemengde reacties op de film. En ook ik houd het maar bij drie sterren, vooral vanwege het slappe verhaal. Als ik sterren mocht uitdelen voor het acteerwerk van alleskunner Meryl Streep, dan waren het er zeker vijf geworden.
De film schetst een bepaald beeld van Margareth Thatcher, een beeld dat ik niet kan toetsen aan eigen ervaringen, omdat zij aftrad toen ik zeven jaar oud was, maar het geschetste beeld vind ik erg mooi. Bovendien geeft de film een prachtige beeld van de politiek en geschiedenis van midden twintigste eeuw.
Opvallend genoeg doet de opbouw van het verhaal mij sterk denken aan de film Annie M.G.. Ook daar een sterke vrouw die tegen een mannenmaatschappij moet opboksen, een dementerende hoofdrolspeelster die strijd met een overleden echtgenoot, iemand die terug kan kijken op een succesvolle carrère, maar zich ook de vraag stelt in hoeverre zij geslaagd is als echtgenote.
Wat de film echter mist is een rode lijn die de film draagt. Dat komt nu volledig op de schouders van Meryl Streep neer. Zij kan dat tot op zekere hoogte, maar waar Thatcher niet heel Engeland kon dragen tot het einde toe, zo kan Streep dat niet anderhalf uur lang.
