Never let me go is een bijzondere film. De fictieve dystopische wereld wordt gepresenteerd als realistisch verhaal, inclusief jaartallen en (zeer goed vormgegeven) bijpassende kleding, omgevingen en sfeer. Juist door deze realistische presentatie van het dieperliggende ethische dilemma kom je als kijker in opstand tegen wat je ziet.
Eerst treedt vervreemding op: je denkt een realitisch verhaal over een kostschool te krijgen voorgeschoteld, maar al snel zit je vol vragen die langzaam beantwoord worden op een manier die je tegen de borst stuit. Vervolgens wacht je rustig tot de hoofdrolspelers in opstand komen, maar dat gebeurt niet. Dus kom je uiteindelijk zelf maar in opstand tegen de maatschappij in Never let me go.
Naast het maatschappelijke en ethische in deze film is er ook nog het sociaal-emotionele dat zich tussen de drie hoofdpersonen afspeelt. Hoewel deze laag in het verhaal niet zo sterk is (zelfs aardig voorspelbaar) en niet bijdraagt aan het briljante van deze film, zorgt dit wel voor enkele kortere spanningsboogjes die de film net iets meer lichtheid geven.
Kortom: zeer krachtig verhaal, prachtig gefilmd in meer dan fantastische omgevingen, wat een tegelijkertijd mistroostige sfeer neerzet, als een sfeer om naar te verlangen. Een topper.