Beoordeling: 
In De helaasheid der dingen keert de schrijver terug naar zijn geboortegrond in Reetveerdegem. We maken kennis met zijn vader, Pierre, die zijn paar uur oude zoontje in een postzak op zijn fiets langs alle kroegen van het dorp rijdt om hem aan zijn vrienden te tonen; zijn grootmoeder, wier nachtrust al te vaak verstoord wordt door de politie als die weer eens een van haar dronken zonen thuis komt afleveren: en niet te vergeten de werkloze nonkels Potrel, Witten en Zwaren, voor wie een wereldkampioenschap zuipen het hoogst haalbare is en die leven volgens het adagium ‘God schiep de dag en wij slepen ons erdoorheen’.*
Soms zou een recensie uit één regel tekst moeten bestaan: De helaasheid der dingen is een mooi boek. Ik leer mijn leerlingen echter altijd dat je bij je mening ook uitleg moet geven. Waarom is De helaasheid der dingen een mooi boek? Dat zit hem in eerste instantie in de taal. Dimitri Verhulst gebruikt prachtige woorden en zinnen. Zijn vocabulaire is zeer uitgebreid van plat tot archaïsch en van beeldend tot filosofisch. Daarnaast beschrijft Verhulst een wereld die weinigen van ons (en met ons bedoel ik dan het lezende publiek) kennen of herkennen. Zijn beschrijving van de Verhulsten uit Reetveerdegem maken de ooms, grootmoeder, vader en andere familieleden tot meer dan asociale typetjes. We leren de mensen kennen en op Man-bijt-hondachtige wijze raken we emotioneel betrokken bij de familie. De gebeurtenissen blijken na verloop van tijd wat gelijksoortig, waardoor het boek op ongeveer tweederde wat inzakt, maar nadat Dimitri zelf vader blijk te worden, biedt dat Verhulst een mooie zij-ingang om opnieuw het leven van de nonkels in te duiken. Een mooi boek, een aanrader zelfs!
*Bron: Bol.com
