Beoordeling: 
De tienjarige Sarah wordt in de nacht van 16 juli 1942 samen met haar ouders opgepakt en naar het Vélodrome d’Hiver in Parijs gebracht, waar duizenden joden worden verzameld voor deportatie. Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong. Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia, een inktzwarte bladzijde in de Franse geschiedenis. Ze gaat op zoek in archieven, en via het dossier van Sarah ontdekt ze een goed verborgen geheim van haar eigen schoonfamilie.*
De dvd van een boekverfilming nodigt meestal uit tot het lezen van het boek (als je het boek niet al gelezen hebt natuurlijk). Zo niet deze film. Sarah’s key of Haar naam was Sarah of Elle s’appelait Sarah. De film is namelijk behoorlijk voorspelbaar en gaat van cliché naar cliché. Voorbeelden zijn de scheiding van gezinnen bij het kamp en de grote locomotief die eerst in beeld komt, waarna mensen in wagons worden geladen. Dergelijke beelden komen in elke Tweede Wereldoorlogfilm voorbij. De tweetaligheid is een mooi onderdeel van de film en het verhaal kent wel een enigszins originele verhaallijn, maar de zoektocht naar een verleden met alle wendingen van dien zijn ook niet nieuw. De film is best leuk en goed gemaakt, maar niet meer dan dat. Het boek hoef ik in elk geval niet meer te lezen.
*Bron: Bol.com
