Godfried Bomans, Pim, Frits en Ida

Beoordeling:

Op de basisschool lazen we in diverse klassen allemaal Pim, Frits en Ida. Om de beurt las er een leerling een stuk tekst voor en zo werkten we diverse boekjes door. Toen ik deze boekjes dan ook voor 1 euro per stuk tegenkwam op een boekenmarkt, heb ik ze direct meegenomen. Vol jeugdsentiment ben ik in de voorjaarsvakantie alle 8 delen gaan lezen. Niet alleen kwam ik erachter dat ik sommige delen nooit heb gelezen, maar ik wist van met name deel 8 precies wat er ging gebeuren. A trip down memory lane, maar dat niet alleen: ook een mening over het werk van Godfried Bomans.

In het eerste deel laat Bomans zien dat hij op een zeer natuurlijke wijze fantasie en werkelijkheid in elkaar kan laten vloeien. Ook als volwassen lezer wordt je meegeleid in het verhaal en vervaagt ook voor een volwassene de grens tussen realiteit en sprookje.

Het tweede deel laat een duidelijke stap zien in het leesniveau. Het verhaal maakt ook een ‘literaire’ stap, van een sprookje naar avonturen uit de eigen leefomgeving. Wat dat betreft volgt Bomans de literaire ontwikkeling van jeugdigen (zoals o.a. door Theo Witte onderzocht) op de voet.

Het derde deel is minder goed dan de eerste twee. Er is een spannend verhaal voor de jongens, waarna een meisjesverhaal volgt, om hen niet tekort te doen.

Het vierde deel laat duidelijk zien dat deze serie boeken bedoeld is voor het onderwijs. Het verhaal en de topografische kennis zijn in het boekje mooi verweven. Bomans laat zien dat hij de verschillende zaken die hij balans moet houden beheerst en het evenwicht tussen leesbaarheid, leesvaardigheidsbevordering en leerzaamheid goed kan bewaken.

Het vijfde deel vond ik niet zo best. Het taalgebruik is te ambtelijk om aan te spreken en volgens mij niet geschikt voor de leeftijdscategorie. Het verhaal is ook minder dan de eerdere verhalen. Ik kan me ook niet herinneren dat wij dit deel gelezen hebben op school. Ik vind het overslaan van deel vijf achteraf een goede!

Het zesde deel was al weer wat beter, maar Bomans heeft hier op literair gebied te veel concessies moeten doen aan het educatieve doel van deze boekjes. Bovendien bevat het boekje een te plotselinge wending om geloofwaardig te zijn. Jammer.

In het zevende deel wordt een stijgende lijn ingezet: een origineel en spannend verhaal en de nadruk komt weer (veel) meer op het literaire te liggen. Op naar het beste, zo lijkt het.

En het laatste deel vind ik dan ook het beste. Het is een volwaardig verhaal (al lijkt het qua onderwerp erg op deel zes), is spannend en heeft blijkbaar zoveel indruk gemaakt toen ik in groep acht zat, dat ik me nog ontzettend veel kan herinneren van het boek: van de fles onder de stalactiet tot de witte pijlen op de muren van de grot. Bomans is na  een paar mindere delen op het niveau van deel 1.

Concluderend: Bomans heeft zich nogal moeten beperken door alle educatieve eisen aan zijn reeks boekjes, maar hij laat ondertussen wel zien een zeer getalenteerd schrijver te zijn!