Carry Slee, Spijt!

Beoordeling:

Jochem voelt zich niet erg gelukkig in de tweede klas. Hij is het mikpunt van getreiter. David doet er niet aan mee, maar hij durft er niks van te zeggen. De klassenleraar, die gymnastiek geeft, grijpt ook niet in., Hij heeft een hekel aan dikke Jochem. Jochem lijkt zich niets aan te trekken van de pesterijen, die elke dag erger worden. Als de klas weer eens dubbel ligt, lacht hij zelf mee.
Maar op een ochtend krijgen ze van de rector te horen dat Jochem na de klassenavond niet is thuisgekomen. David voelt zich schuldig. Waarom heeft hij zijn mond ook nooit opengedaan? Samen met een vriendin gaat hij Jochem zoeken om te zeggen dat het hem spijt.
Dan vinden ze Jochems tas in het meer. Misschien is het al te laat….*

Waar ik bij Kappen nog waardering kon opbrengen voor de manier waarop Slee voor haar doelgroep prachtige boeken schrijft, lukte me dat bij Spijt! helaas niet meer. Wat een saai boek! Ik heb het na 1/₃e weggelegd en kan mezelf er niet toe zetten de rest van het boek ook te lezen. Het is (mede door de weinig verhullende flaptekst) een zeer voorspelbaar boek, de personages zitten zo vast in hun type dat hun gedrag, gesprekken en gedachtes na één pagina uit te tekenen zijn en het tempo ligt ontzettend laag. Daar komt nog bij dat ik geen probleemboekenlezer ben, nooit geweest ook, en ik weet ook wat mijn probleem is: ik ben geen meisje van 13. Dit soort boeken is erg gebonden aan leeftijd en geslacht en als jongen van boven de 25 pas ik duidelijk niet meer in de doelgroep.

Bron: flaptekst Spijt!