Beoordeling: 
Fotograaf Bob (Waldemar Torenstra) verliest zijn vriendin, Jara (Jelka van Houten), bij een terroristische aanslag in Afghanistan. Ruim een jaar later maakt hij op Texel een fotoreportage. Op het strand ontmoet hij Kathleen (Sophie Hilbrand), een beeldschone geschiedenisstudente, die in de plaatselijke disco werkt voor een louche, oude man, met de bijnaam ‘De Mummie’ (Johan Leysen). Een man die ook op het eiland vertoeft, een zekere Frederico Federici (Jeroen Willems), waarschuwt Bob voor de Mummie en voor Kathleen. Vanaf het eerste moment dat Bob haar ontmoet is hij in de ban van deze mysterieuze, vrijgevochten vrouw. Ze is ontwapenend en ongrijpbaar tegelijkertijd. Onopvallend probeert Bob haar te volgen. Is zij, net als hij, ook verliefd? Of gebruikt ze hem alleen maar voor haar duistere praktijken met de ongure maffia types die op het eiland rondhangen? Is dit de ware liefde of is het een nachtmerrie?*
Zomerhitte is een typische driesterrenfilm. Het heeft elementen die het een mooie film maken, het heeft echter ook grote afknappers en tja…dan kom je heel gemiddeld uit. Laat ik met de positieve eigenschappen beginnen. Monique van de Ven heeft de focus in de film gelegd op de relatie tussen Kathleen en Bob, waarbij vertrouwen het centrale thema vormt. Een goede keuze voor de film. Ook beeldtechnisch en wat betreft gekozen omgevingen en voorwerpen (bijvoorbeeld de auto’s van de personages) zit de film prima in elkaar. De film boeit en je wilt blijven kijken.
Maar dan de onderdelen waar ik minder blij van wordt. Ten eerste zijn er enkele wonderlijke wijzigingen en toevoegingen in het verhaal: een overleden vriendin in Afghanisatan voor Bob, een zeehondje dat terug de zee in geholpen moet worden (sponsort Lenie ’t Hart deze film?) en dan vooral de eeuwige neiging om het einde van een goed boek aan te passen voor de film. Waarom moet het einde toch altijd anders? Daarnaast ontbreekt de leidende hand van Wolkers in het eerste halve uur van de film. Je moet goed opletten om het verhaal te kunnen volgen en de spanning ontbreekt volledig. Maar dan het toppunt van mijn kritiek: het ontzettend slechte acteerwerk van met name Sophie Hilbrand. Het gemiddelde schooltoneel is nog beter. De gemiddelde schoolklas reageert dan ook met groot gelach op weinig emotioneel en overdreven gearticuleerd uitgesproken zinnen als “Hij heeft zichzelf door zijn kop geschoten!”, waarbij vervolgens het woord “Sapperdeflap” direct bij mij opkomt. Een middenmoter in meerdere opzichten.
*Bron: Bol.com
